گفتني است، طبق روايات اسلامي، پيش از خروج سفياني در ماه رجب در دمشق، نيروهاي بربر از شمال غربي افريقا ابتدا وارد مصر شده و سپس به اردن ميآيند و به منطقۀ لَجّون در شمال غربي اين كشور ميرسند و از آنجا به سوي دمشق در سوريه پيش مي تازند.

نيز شايستۀ يادآوري است، مراد از «اسبهاي غير عربي خاكستري» در اين گونه احاديث، خودروهاي نظامي امروزي است كه در كشورهاي غير عربي ساخته و براي عمليّات در خاورميانه، خصوصاً كشورهاي عربي، به كار گرفته ميشوند. از آنجا كه منطقۀ خاورميانه بيشتر بياباني و خاكي است، براي استتار خودروهاي نظامي، از رنگهاي متمايل به رنگ خاك، مانند خاكستري، استفاده ميشود.

در روايتي از امام علي(عليهالسلام)، به وقوع چند حادثۀ عجيب در ماههاي جمادي الاُولي تا رجب، اشاره شده است:

هر گاه دو نيزه (دو گروه قدرتمند) در شام درگير شوند، يكي از نشانههاي الهي

آشكار ميگردد. گفته شد: اي امير مؤمنان، آن نشانه چيست؟ فرمود: لرزشي

است در شام كه در آن بيش از سد هزار نفر نابود ميشوند و خداوند آن را

رحمتي براي مؤمنان و عذابي براي كافران قرار ميدهد. پس هر گاه چنين شود،

نگاه كنيد به صاحبان اسبهاي غير عربي خاكستري [گوش] بريده و پرچمهاي زرد

كه از مغرب روي ميآورند تا آنكه در شام فرود آيند؛ و اين، هنگام ترس بزرگتر

و مرگ سرخ (جنگ جهاني) خواهد بود. پس هر گاه چنين شود، نگاه كنيد به

فرورفتن آبادياي از دمشق كه به آن «حَرَستا» ميگويند. پس هر گاه چنين شود،

پسر زنِ جگرخواره (سفياني) از درّ‌ۀ خشك خارج خواهد شد تا آنكه بر منبر دمشق

قرار گيرد. پس هرگاه چنين شود، منتظر خروج مهدي(عليه­السلام) باشيد(5).

به نظر مي رسد، در اين حديث، مراد از درگيري دو نيزه در شام، بروز جنگ ميان دو گروه اصهب شامي و ابقع مصري باشد، و مقصود از «پرچمهاي زرد»، پرچم نيروهاي اهل مغرب يا بربر است.

از جمله حوادث مهمّي كه در ماه رجب سال پيش از ظهور منجي رخ مي دهد، قيام سه تن از زمينهسازان ظهور امام مهدي(عليه السلام) است. در اين ماه دو قيام حق خواهد بود كه يكي، قيام حسيني خراساني در خراسان و ديگري، قيام حسيني يماني در صنعا ميباشد. قيام باطلي نيز وجود دارد و  آن، قيام سفياني شامي در دمشق است.

امام صادق(عليهالسلام) فرمود:

... از امور حتمي، خروج سفياني در ماه رجب است(6).

امام باقر(عليهالسلام) نيز مي فرمايد:          

خروج سفياني، يماني و خراساني در يك سال،

يك ماه و يك روز خواهد بود...(7).

از ديگر حوادث شگفتي كه در ماه رجب سال پيش از ظهور روي مي دهد، آشكارشدن چهرۀ انساني در ماه و كف دستي در آسمان است.

داود بن سرحان از امام صادق(عليهالسلام) روايت كرده است:

پيش از آن سالي كه صداي آسماني برميخيزد، در ماه رجب

نشانهاي است. گفتم: آن نشانه چيست؟ فرمود: چهرهاي

كه در ماه طلوع ميكند و دستي كه آشكار ميشود(8).

.............................................................

1. الاحتجاج، ج ۲، ص ۵۹۹، ش ۳۵۹.

2. الفتن، ص 149، جزء ۳، ح ۶۱۱.

3. شرح نهج البلاغة، ج ۳، ص ۲۶۷، جزء ۶.

4. عقد الدرر، ص 7- ۱۴۶، ب ۴، ف ۳.

5. الغيبة، ص ۳۱۷، ب ۱۸، ح۱۶.

6. الغيبة، ص ۳۱۱، ب ۱۸، ح ۲.

7. الغيبة، ص ۲۶۴، ب ۱۴، ح ۱۳.

8. الغيبة، ص۲۶۱، ب ۱۴، ح

سلام

در اينجا دوست دارم از روايات و پيشگويي هايي كه اخرالزمان و خصوصا شام روپيشگويي كردن مواردي رو ذكر كنم كه جالب هست

شورش شيصباني كوفي

گفتني است، اهل كوفه و مناطق اطراف همگي شيعه مي باشند، و بر اثر پيروي جاهلانۀ گروه زيادي از ايشان از برخي رهبران هاشمي فتنه گر كه با حمايت اصهب مرواني تكريتي به دمشق حمله مي كنند، كوفيها در آخرالزمان دچار گرفتاري بزرگي مي شوند، و سرانجام، دو گروه قدرتمند از آنان انتقام مي گيرند:

گروه نخست، سپاهيان سفياني اند كه از دمشق به كوفه مي آيند و جنايات بسياري را در حقّ كوفيان مرتكب مي شوند، و بي گناه و با گناه را مي كشند.

جابر پسر يزيد جعفي گفت: ابو جعفر محمّد باقر پسر علي(عليهما السّلام) فرمود:

سفياني لشكري را به سوي كوفه مي فرستد، در حالي كه شمارشان

هفتاد هزار  نفر است و گرفتار مي سازند برخي اهل كوفه را با كشتار،

دارزدن و اسيركردن. پس هنگامي كه ايشان در آن حال اند، ناگهان پرچمهايي از

طرف خراسان روي مي آورند، در حالي كه منزلها را با شتاب درمي نوردند و چند

نفر از همراهان قائم با ايشان اند. سپس مردي از مواليان (ايراني تباران)(8)

اهل كوفه در ميان ناتوانان برمي شورد و فرماندۀ سپاه سفياني او را ميان حيره

و كوفه مي كشد، و سفياني لشكري را به سوي مدينه مي فرستد...(9).

گروه دوم، نيروهاي سپاه حسيني خراساني اند كه از خراسان وارد كوفه مي شوند و فتنه گراني از شيعيان را كه با همكاري، مروانيها، شوريده اند و نيز نيروهاي سفياني را كه دشمن شيعيان اند، كيفر مي دهند.

سَدِير صَيْرَفي گفت: با گروهي از مردم كوفه نزد ابو عبدالله جعفر پسر محمّد(عليهما السّلام) بوديم، رو نمود به ايشان و فرمود:

... پس واي بر شما، اي مردم عراق، آن گاه كه

پرچمهايي از خراسان به ‏سوي شما بيايند...(10).

نيز، جابر گفت: ابو جعفر - امام باقر(عليه السّلام)- فرمود:

هر گاه سخن ايشان (بني عبّاس) اختلاف پيدا كرد و گيسوي سختي آور(11)

طلوع كرد، درنگ نمي كنند، مگر اندكي، تا آنكه ابقع (گندم گون) در مصر آشكار

شود. مردم را مي كشند تا به ارم (دمشق) برسند. سپس اصهب (موبور)(12)

بر او مي شورد. در نتيجه، ميان آن دو نبرد خونين بزرگي خواهد بود.

آن گاه، سفيانيِ نفرين شده پديدار مي شود و بر همۀ آن دو چيره مي گردد،

و پيش از اينها، دوازده پرچم شناخته شده در كوفه برافراشته مي شوند،

و مردي از فرزندان حسين كه به سوي پدرش فرا مي خواند، در كوفه

كشته مي شود. سپس سفياني سپاهيانش را پخش مي كند(13).

طبق اين روايت و ديگر احاديث اسلامي بيانگر حوادث آخرالزمان، پس از پديدارشدن ستاره اي دنباله دار در ماه صفر سال ظهور امام مهدي(عليه السّلام) از مشرق و بروز اختلاف دوم ميان دو گروه قدرتمند از زمامداران بني عبّاس، مدّت زمان كوتاهي از حكومت آنان مي گذرد تا آنكه ابقع در مصر آشكار شود.

نگارنده دور از ذهن نمي داند، مراد از «مردي از فرزندان حسين كه به سوي پدرش فرا مي خواند...»، سيّد مقتدا صدر، مبارز سياسي معاصر عراقي باشد كه از تبار امام حسين(عليه السّلام) بوده، و با استفاده از نفوذ و اعتبار پدرش، سيّد محمّد صدر، در ميان مردم عراق، به ويژه عشاير شيعۀ اين كشور، هواداران زيادي را دور خود گردآورده و شهر كوفه را مركز فعّاليّتهايش قرار داده است.

اينك توجّه خوانندگان گرامي را به گزارشي در بارۀ سيّد مقتدا صدر كه با بهره گيري از منابع گوناگون فراهم شده است، جلب مي كنيم:

سيّد مقتدا صدر، روحاني تندروي شيعه و از شخصيّتهاي سياسي عراق، سومين پسر سيّد محمّد صدر- عالم شيعي با نفوذ عراقي ساكن نجف و امام جماعت و جمعۀ كوفه- و شناخته شده ترين بازمانده از خاندان صدر مي باشد كه از خانواده هاي سرشناس و علمي شيعه اند. دو برادر مقتدا صدر، همراه پدرش سيّد محمّد صدر و نيز پسر عمو و دختر عموي پدرش، سيّد محمّدباقر صدر و بنت الهدي صدر- بر اثر مبارزاتي كه ضدّ رژيم بعثي عراق كردند، در دوران صدّام كشته شدند.

جدّ اعلاي مقتدا صدر، سيّد صالح موسوي عاملي از دانشمندان لبنان و اهل منطقۀ جبل عامل بود كه به سبب دشمني حاكمان عثماني با شيعيان، ناچار لبنان را ترك كرد و در عراق ساكن شد، و سپس دو تن از چهار پسران اين شخص، با نامهاي سيّد محمّدعلي و سيّد صدرالدين موسوي عاملي به اسفهان هجرت كردند و مقتدا صدر از نسل اين دو نفر مي باشد.

مقتدا صدر، پس از سقوط صدّام و ورود به عرصۀ مبارزات سياسي در عراق، كوفه را پايگاه اصلي فعّاليّتهاي خود قرار داد، و براي دستيابي به جايگاهي مردمي و قابل اتّكا براي پيشبرد اهدافش، تلاشهاي زيادي براي بازيابي روابط با بخشي از هواداران پدرش كه همچنان پيرو وي بودند، كرد. وي با استفاده از نفوذ و اعتبار پدرش در ميان مردم عراق، به ويژه عشاير شيعۀ اين كشور، و با سخنرانيهاي آتشين و احساسي در رابطه با برپايي حكومت اسلامي و مخالفت با نيروهاي متّحد اشغالگر و با ايجاد نهادهاي خيريّه و بازگشايي دفترهاي پدرش در شهرهاي گوناگون عراق، توانست سدها هزار نفر از مردم مناطق شيعه نشين عراق، بويژه «شهرك صدر» در حومۀ بغداد و كوفه، را به سوي خويش بكشد. بيشتر هواداران مقتدا صدر از جوانان و افرادي داراي سطح اقتصادي پايين و نيز حاشيه نشينان شهري مي باشند كه فاقد تجربه و آگاهي لازم در مسايل سياسي اند، و مقتدا صدر با سازماندهي آنان، توانست هستۀ گروه سياسي «جماعت صدر ثاني» و گروه نظامي «سپاه مهدي» را بنياد نهد. مقتدا صدر از مخالفان حضور نيروهاي خارجي در عراق مي باشد و نيروهاي مسلّح زير فرمانش، مشهور به «جيش المهدي»، در برخي موقعيّتها درگيريهايي با نيروهاي متّحد اشغالگر و حكومت مركزي عراق داشته‌اند. تيرگي روابط وي با نيروهاي متّحد اشغالگر و زمامداران كنوني عراق، و مخالفت او با دخالت ايرانيان در كارهاي دروني عراق و ناسازگاريش با مرجعيّت ديني در نجف، را مي توان زمينه ساز اختلاف وي با زمامداران ايران و نفوذ برخي از بعثيها و وهّابيها در ميان گروه هوادارانش دانست.

جالب توجّه است اگر بدانيد، روزنامۀ امريكايي «واشينگتون پست»، در گزارش مفصّلي در بارۀ شخصيّت مقتدا صدر و ارتش مهدي، از وي با عنوان «سياستمداري شيطاني» ياد كرده است. رفتارهاي تند سياسي و نظامي مقتدا صدر دور از روش شيعيان دوازده امامي بوده و شباهت زيادي به منش زيديها دارد كه طرفدار شورش ضدّ حاكمان ستمگر بودند.

-------------------------------------------------

1. بحار الأنوار، ج 52، ص 8- 207، ب 25، ح 45، با نقل از: الغيبة، تأليف شيخ توسي (هنگام ارائۀ ترجمۀ فارسي متن اين حديث، واژه هاي «يحضر»، «الغرب» و «الحيرة» را به صورتهاي «يحصر»، «المغرب» و «الجزيرة» اصلاح كرديم).

2. الغيبة، ص 4- 313، ب 18، ح 8 (ترجمۀ يكي از دانشمندان معاصر).

3. رك: لسان العرب، مدخل «شصب».

4. اين بخش از سخن امام علي(عليه السّلام) بر گرفته از قرآن كريم، سورۀ فجر، آيۀ 7، مي باشد كه در آن، از شهر ارم كه در گذشته داراي كاخهاي برافراشته و مستحكم بود، ياد شده است.

5. بحار الأنوار، ج 52، ص 4- 272، ب 25، ح 167، با نقل از: سرور أهل الإيمان.

6. الفتن، ص 143، الجزء 3، ح 590.

7. التشريف بالمنن، ص 9- 248، فتن ‏سُلَيْلي، ب 36، ح 362 (ترجمۀ يكي از دانشمندان معاصر).

8. پس از چيره شدن عربها بر ايرانيان و آغاز بردگي آنان و كوچيدن عربها به سوي سرزمينهاي گشوده شده و شهرهاي نوبنيادي، مانند كوفه و بصره، ايرانياني كه تا ديروز در اين سرزمينها آزاد مي زيستند، ناچار شدند براي برخورداري از امنيّت رواني و ديگر حقوق شهروندي، هر يك يا چند نفر، با قبيله اي از دهها قبيلۀ عرب تبارِ كوچيده به عراق، از جمله كوفه، پيمان ببندند و خود را در پناه آنان قرار دهند. ايراني هم پيمان با قبايل عرب را «مَولا» و گروه آنان را «مَوالِي» مي ناميدند (با بهره گيري از پژوهش يكي از دانشمندان معاصر).

9. الغيبة، ص 289، ب 14، ح 67.

10. الأمالي، ص 65، مجلس 7، ح 10 (ترجمۀ يكي از دانشمندان معاصر).

11. در نسخه هاي چاپي موجود از الفتن، در اينجا به اشتباه، «ذو الشفاء» ثبت شده است كه به صورت «ذو الشقا» اصلاح و ترجمه شد.

12. در همۀ نسخه هاي چاپي موجود از الفتن، در اينجا به اشتباه، «المشوّه» ثبت شده است كه به صورت «الأصهب» اصلاح و ترجمه شد. زيرا المشوّه - زشت رو- از وصفهاي ويژۀ سفياني نفرين شده مي باشد، و پيش از سفياني، اصهب تكريتي با ابقع مصري مي جنگد.

13. الفتن، ص 196، جزء 4، ح 800.

در اينجا از اشعار نعمت الله ولي كه اينده رو پيشبيني كرده ميذارم كه ظاهرا دقيق هم هست 

نعمت الله ولي عارف قرن هشتم ،مدفون در ماهان كرمان است .در اين شعر وقايع از دوران صفويه كه به قدرت رسيدن حكومت شيعه است تا زمان ظهور امام زمان پيش بيني شده است.

در بررسي ها مشخص شده  كه درهردوره نام پادشاهان مربوط به آن دوره از ديوان حذف گرديده اندبه عنوان مثال در نسخه چاپ سنگي كه در زمان ناصرالدين شاه قاجار چاپ شده بود نام وي و پادشاهان نزديك به وي حذف شده بودجالب بود كه درهردوره نام پادشاهان مربوط به آن دوره از ديوان حذف گرديده بود به عنوان مثال در نسخه چاپ سنگي كه در زمان ناصرالدين شاه قاجار چاپ شده بود نام وي و پادشاهان نزديك به وي حذف شده بود

 اگر نسخه خطي ديوان اورا كه در ۱۲۷۴ هجري قمري استنساخ شده، در سازمان اسناد و كتابخانه مليبه شماره بازيابي ۵ – ا۱۶۹۲۱ ملاحظه فرماييد و ضمنا قديمي ترين نسخه خطي ديوان او كه مربوط به دوره صفويه است، در ماهان كرمان نگهداري مي شود و نسخه اي كه در بالا به آن اشاره كردم،

از روي آن استنساخ شده است.

شاه نعمت الله ولي، از عرفاي قرن هشتم و معاصرحافظ شيرازي بوده و۹۵ سال عمر كرده است و مزار او در ماهان كرمان واقع است و شهيد مطهري در جلد ۱۴ مجموعه آثار خود؛ صفحه ۵۷۷ او را اجمالاً توثيق كرده و او را از معاريف و مشاهير عرفا خوانده اند كه نسب به علي (ع) مي برد. پيش بيني هاي او شامل وقايع دوران صفويه و بعد از آن مي شود و اهميت آن از اين جهت است كه صفويه، قرنها پس از مرگ او به قدرت رسيده اند.

قــدرت كردگــار مي بـينــم                                          حالــت روزگــار مي بـينــم

ازنجوم اين سخن نمي گويم                                         بلكـه از كردگــار مي بينــم

از سلاطيــن گــردش دوران                                         يك به يك را سوار مي بينم

هر يكي را به مثل ذره نــــور                                        پرتــوي آشكــار مي بـينــم

از بـزرگـي و رفعـت ايشــان                                         صفــوي برقرار مي بينـــم

……………………..

آخــر پادشاهـــي صفــــوي                                          يك حسيني^*به كار مي بينم

*آخرين پادشاه صفوي، شاه سلطان حسين؛ شاهي فاسد و ستمگر بوده است.

نادري در جهان شــود پيــدا                                         قامتــش استــوار مي بينــــم

آخــر عهــد نـوجــــواني او                                           قتــــل او آشكـــار مي بينـــم

شهر تبريز را چو كوفه كنند                                          شهــرطهــران^* قرار مي بينم 

* اشاره به انتقال پايتخت به تهران.

بعد از آن ديگـري  فنا گردد                                         شـاه ديگـر به كـــارمي بينم

كه محمـد^* به نـام او باشــــد                                        تيـــغ او آبــدار مي بــينـــم

* بنابر ويژگيهايي كه از او مي گويد، مرادش احتمالاً محمد شاه قاجار است نه ،آغا محمدخان قاجار.

چــارده ســال پادشاهـــي او                                        دولتــش كامكــار مي بينــم

سال كز مرغ مي شـود پيــدا                                         مــرگ او آشكــار مي بينـم

……………………..

ناصر الدين به نصـرت دوران                                       چـارده هشـت سال^*مي بينــم 

……………………..

از شهنشــاه ناصـر الدين شـاه                                      شيــونــي بيــم دار^*مي بينــم

* اشاره به ترور ناصرالدين شاه.

روز جمعـــه ز شهر ذيقعــده                                          تن او در مـــــزار مي بــينـم

بعد از آن شه مظفــر الدين را                                       شاهيِــش ناگــوار مي بينــم

چـارشنبـه ز شهـر ذيقعـــــده^*                                      مــرگ او آشكــار مي بينـم

* مرگ هر دو ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه در ذيقعده واقع شده است بنابراين پيش بيني او در اين باره دقيق مي باشد.

از الــف تا بـه دال مي گويـم                                 شاه و شاهــي فكارمي بينـم^*

* اشاره به نهضت مشروطيت ايران و تهديد پايه هاي سلطنت قاجاريه است.

درخراسان ومصروشام وعراق                                       فتنــه و كـــارزار مي بينـــم

جنگ وآشوب و فتنه ي بسيار                                        در يميــن و يســار^*مي بينـم

* آغاز جنگ جهاني اول، مصادف با ، آخرين روزهاي عمر مشروطيت ايران.

غــارت و قتــل لشكــر بسيـار                             در ميــان و كنــار مي بـينـم

شه چو بيرون رود ز جاگاهش^*                                     شاه ديگــر^** بكارمي بـينـم

* مراد، احمد شاه قاجار است، جالب آنكه به خروج او از كشور اشاره مي كند و نه مرگ او.

** مراد، رضا شاه است.

چون فريدون به تخـت بنشينـد                                      نوكرانـش قطـــار مي بينــم

متصف بر صفات سلطان است                                      ليك من گرگ وار مي بينــــم 

دائـم اسبـش به زير زيـن طــلا                                    كمتـر آن را سـوار مي بينـــــم

عدل و انصـاف در زمانـه ي او                                   همچــو هيمـه به نـار مي بينــم

علمــــــاي زمــان او دائــــــم                                      همــه را تـــــار ومــارمي بينــم^*

* تقابل دولت با دين و روحانيت، هيچ گاه در تاريخ ايران، به اندازه ي دوران حكومت رضا شاه نبوده است. او كوشش كرد تا لباس روحانيت را از بين برده و به كلي سازمان روحانيت را فرو بپاشد.

هست فصل حجاب در عهدش                                    فصــل را بــي اعتبــارمي بينم^*

*مهم ترين اقدام ضد ديني رضاشاه، كشف حجاب زنان بود.

جنگ سختي شود تمــام جهان^*                                      كوه و صحــرا فكــار مي بينـم

* اشاره به آغاز جنگ جهاني دوم.

كــــار و بـــار زمانــه وارونـــه                                     قحط و هم ننگ وعار^*مي بينم

پسرش چــون به تخت بنشينـــد                                  بوالعجــــب روزگــار مي بينم

نوجوانــي به ســان ســرو بلنــد                                 رستمــش بنـده وار مي بينــم

در امور شهــي است بي تدبيـــر                                ليكنــش بخت يــــار^*مي بينـم

بس فرومـــايگـــان بـي حاصـل                                 حامـــل كـار و بــار مي بينـــم

مذهب و دين ضعيـف مي يابــم                                 مُبتــدع^* افتخــــارمي بــينـم

ظلم پنهــــان، خيانــت و تزويــر                                     بر اعاظـــم شعــــــار مي بينـم

ظلمــت ظلــم ظــالمــان ديــــار                                      بي حــد و بي شمــار مي بينــم

ماه را رو سيـــــــــاه مي يابــــم                                 مهــــــر را دل فكـــار مي بينــم

دولـــت مرد و زن رود به فنـــــا                                   حال مــــردم فكـــــار مي بينــم

غــــارت و قتـــل مــردم ايــران                                   دست خــارج به كــار مي بينــم

كهنــه رنـــدي به كـار اهرمنــي^*                                  انــدر اين روزگـــار مي بينـــــم

دور او هــم تمـــام خواهـد شـد                                لشكـــري را ســـوار مي بـينـم

شور و غوغــاي ديـــن شود پيدا^*                                    سر به ســــر كــارزار مي بينـم

* اشاره به وقوع انقلاب اسلامي ايران.

قصــه اي بس غريــب مي شنـوم                                غصــه اي در ديـــار مي بينــم

جنگ و آشـــوب و فتنه ي بسيار                                     نام او زشـت و خـوار^*مي بينـم

كم ز چل^* چون كه پادشاهي كرد                               سلطـــه اش تار و مار مي بينـم

غم مخورزانكه من دراين تشويش                             خرمــــيّ وصــل يار مي بينــم

بعد از او شـــاهي از ميــان بــرود                             عالمـــــي چون نگــار مي بينـم

سيـــدي را ز نســـل آل رســـول                                  نــــام او، بـرقـرار^*مي بينـــم

* اولاً سيادت امام خميني (ره) را تصريح مي كند، ثانياً نام او را نيز تعيين مي نمايد زيرا عدد واژه ي « برقرار» به حروف ابجد، ۷۱۰ و عدد واژه ي «خميني» نيز ۷۱۰ مي باشد.

پيشــــــــــواي تمـــام دانــايـــي                              رهبــــــري با وقـــــار مي بينم

متصــف بر صفــات سلطانيســت                                ليـــك درويــش وار مي بينـم

رهنمــــا و امـــام هفت اقليــم                                      نــــام او را شعــار مي بينـــم

همچــو مولا جلال الــدين مولا                                    شمس تبريــــز وار مي بـينـــم

بندگــــــان جناب حضـــرت او^*                                     سر بســــر تاجــــدار مي بينـم

گوهر شب چــراغ بهر كمــــال                                       آن دُرِ شـــاهــــوار مي بينــــم

هركجا رو نهـــد به فضـــل الاه                                دشمنـــش خاكسـارمي بينــم^*

بــا كرامــــات و جامـــع آداب                                   آصــــف* روزگـــــار مي بينـم

* منظور از آصف در اين بيت مقام معظم رهبري هستند كه ايشان را به جناب آصف ابن برخيا يار دانشمند و حكيم حضرت سليمان عليه السلام تشبيه كرده‌است.

تا چهل سال اي برادر من                                          دوره ي شهريــــــار مي بينــم^* 

* معلوم نيست منظور چهل سال بعد از امام خميني است يا چهل سال بعد از انقلاب اسلامي.

بعدازآن خود امام خواهد بود                                         كه جهــان را مدار مي بينـــــم

صورت و سيرتـش چو پيغمبــر                                    علم و حلمش شعار مي بينـم

قـــــائم شــرع آل پيغمبــــــــر                                         به جهان آشكـــــــار مي بينم

ميم وحا، ميم ودال مي خوانند                                       نـام آن نامــــــدار مي بينـم

از كمربنــد آن سپهـر وقـــار                                         تيغ چون ذوالفقـار مي بينم

جنگ سختــي شود تمام جهـان^*                                       كوه و صحــرا  فكــار مي بينـم

مردمـــان جهــان ز انس و پري                                    همــــه را در فــــرار مي بينــم

مر مسيـــــح از سمـا فـرود آيـد                               گــــوردجــــال زار^*مي بينـــم

آل سفيـــــان^* تمام كشتــه شوند                                         با هـــزاران ســــوار مي بينـم

مهــــدي وقت و عيســـي دوران                                       هر دو را شهســـــوار مي بينــم

ديـن و دنيــا از او شـــود معمور                                          خلق از او، بخت يـــار مي بينم

مسكنش شهر كوفه خواهد بـود                                دولتـــــــش پايــــدار مي بينم

هفــــت باشـــد وزير سلطانـــم                                        همـــــه را كامكـــار مي بينــم

زينـــت شـــرع و رونــق اسلام                                محكـــــم و استــــوار مي بينم

عاصيـــــان از امـــام معصومــم                                    خجـــل و شرمســـار مي بينـــم

گرگ با ميــش، شيـــر با آهـــو                                       در چـــــرا، برقـــرار مي بينــم^*

* كنايه از گسترش عدل و امنيت و رفاه بر جغرافياي زمين، تحت حكومت واحد جهاني حضرت حجت روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء.

نه درودي به خـــود همي گويم                                      بلكـــه از ســـرّ يار مي گويـــم

نعمــت الله نشستــــه در كنجــي                                   همــــه را در كنـــــار مي بينم.

سيد الشهدا

«... من نخستين كسي هستم كه بازمي گردم...» (1)
رجعت يعني بازگشتن و در اصطلاح به بازگشت گروهي خاص از مؤمنين و گروهي از بدكرداران گفته مي شود. اينكه رجعت در روايات به چه صورت بيان شده و اينكه در چه زمان و به چه صورت محقق مي شود در مقاله اي مفصل خواهد آمد، آنچه قصد بيان آن را داريم آن است كه بهترين هاي دوران، در اين واقعه ي عظيم بازمي گردند.
فكر كنيد! در جنگي عليه باطل همراه با امام زمان (ع) مي جنگيد و شمشير و شجاعت اميرالمؤمنين (عليه السلام) پشتيبان شماست!

رسول گرامي اسلام (ع) را با لبخند گشاده اش مي بينيد!

براي كسي كه سالها برايش گريستيد و بر سينه كوفتيد جان نثاري مي كنيد! (ان شاء الله)

اين رؤيا واقعي است! وعده اي است از سوي خداوند عادل و رحمن و خداوند هرگز وعده اش را زير پا نمي گذارد.

نخستين كسي كه از قبر بيرون مي آيد و منت بر سر مستضعفان مي گذارد، امام حسين (ع) است. كسي كه خون خواهي او شعار پرچم حضرت بقية الله (ارواحنا له الفداء) است: «يا لثارات الحسين»

زماني كه انسان به سن پيري مي رسد موي ابرويش رشد مي كند و گاهي تا چشم مي آيد؛ در روايات آمده است كه زماني كه حكومت حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه) ايجاد شد، امام حسين (ع) آنقدر حكومت مي كنند تا ابروهايش بر چشمانش مي افتد. (2)

از روايات معلوم است كه زمان رجعت امام حسين (ع) تقريباً همزمان با قيام حضرت حجت‌ (ع) و رجعت اميرالمؤمنين (ع) خواهد بود. (يادآوري: در برخي روايات حضرت امير (ع) با نام دابة الارض معرفي شده اند.) (3)

نكته ي ديگر آن است كه از برپايي حكومت جهاني حضرت مهدي (ع) تا قيامت فاصله ي زيادي طي خواهد شد؛ چرا كه در بسياري از روايات علاوه بر حكومت امام حسين (ع) تا دوران پيري از حكومت ديگر امامان نيز ياد شده است.

آخرين خبر آنكه: زماني كه مولاي زمان ما به شهادت مي رسند، امام حسين (ع) بر پيكر ايشان نماز مي گذارند؛ چرا كه تنها امام بر پيكر امام نماز مي گزارد...

 
پي نوشت:
1.بحارالانوار، ج 53، ص 62
2.همان، ج 102، ص 131
3.علامه مجلسي، حق اليقين، ج2، ص7.

منابع:
1.ضميري، محمد رضا، رجعت، نشر موعود
2.موعود شماره ي 30، مقاله ي رجعت امام حسين (ع) در قرآن و روايات
3.سايت پايگاه حوزه، ذيل كلمه ي رجعت

به نقل سايت موعود

ياران بدر

بي گمان هيچ سرداري بي حضور فرماندهان شجاعش، و هيچ فرماندهي بدون لشكري نيرومند قدرت ايجاد حكومتي جهاني را نخواهند داشت. بزرگترين سردار عالم نيز براي فتح جهان از 313 مرد و زن براي فرماندهي نيروهاي خير كمك خواهد گرفت.
ياران حضرت مهدي (عج) رنگ و بوي آن حضرت را دارند و تا تعداد آنها به 313 نفر نرسد ظهور محقق نخواهد شد. البته تكميل اين تعداد تنها يكي از شرايط ظهور است، نه شرط ظهور.

اين 313 نفر كه ويژگي هاي منحصر به فردي دارند، فرماندهان سپاه امام زمان (عليه السلام) در هنگام ظهور آن حضرت هستند. در زمان ظهور، در مكه حاضر مي شوند. برخي شب در شهر ديگري در خوابند و صبح در مكه بيدار مي شوند(1) در نهايت اين 313 نفر كه 50 نفر آنها را زنان تشكيل مي دهند (2) بدون هيچ قرار قبلي گرد امام خويش جمع مي شوند. زماني كه امام زمان (عج) نخستين فريادهاي دادخواهي را به زبان مي آورند با او بيعت مي كنند و در شكست باطل او را ياري مي رسانند.

از روايات مي توان دريافت كه اين 313 نفر از انسانهاي خاص هستند. از بندگان خالص خداوند. از روايات به نظر مي رسد قدرت طي الارض دارند.

قدرت بدني آنها شگرف است؛ نيروي چهل مرد به آنها داده شده، قلب آنها چون آهن است و كوهي نيست كه از سر راه برندارند.(3) البته اين موضوع علاوه بر قدرت بدني به نيروي ايمان آنها نيز برمي گردد.  نيروي ايمان آنها به حدي است كه جز خدا نمي بينند و همه چيز را خدا مي بينند و به همين دليل هيچ ترس و اندوهي ندارند. (4)

آنها شيران روز و زاهدان شب اند. (5) سلاح آنها، كه منقش به نام خودشان و پدرشان است، برنده و سلاح برتر آنها كه خداوند از فضلش به آنها بخشيده است، سلاح هراس است. (6) يعني آنها با حضور خود در جبهه ي حق، ترس در دل اهل باطل مي اندازند. و اين از نيروي ايمان آنهاست.

عزت آنها به حدي است كه حيوانات ميز ميل همياري با آنان را دارند و قطعه زميني كه فرش گامهاي آنان شده به خود مباهات مي كند و بر ديگر سرزمينها فخر مي فروشد (7)

اين ياران كه به تعداد ياران پيامبر اسلام (صلوات الله عليه و آله) در جنگ بدر هستند، در فتنه ها و بلاياي آخرالزمان آب ديده مي شوند و براي ياري حضرت برگزيده مي گردند. (8)

313 فرمانده، لشكري در حدود 10000 (ده هزار) نفر دارند كه همگي ياوران حق اند.

پس از برچيده شدن باطل، اين فرماندهان، اميران مناطق مختلف حكومت جهاني حضرت مهدي (عج) خواهند بود. بدين طريق، عدالت تنها از طريق عادل واقعي به اجرا در خواهد آمد. (ان شاء الله)

 

پي نوشت:
1.بحارالانوار، ج 52، ص 370، ح 159
2.همان، ص 223
3.همان، ص 386
4.كمال الدين و تمام النعمهة ج2، ص 357
5.الفتن، ص 213
6.بحار الانوار، ج52، ص 191
7.همان، ص 327

8.ترجمه و شرح نهج البلاغه، خطبه 150، صص 459-458

به نقل از سايت موعود

ابليس

حتماً مي دانيد شيطان اسم خاص نيست بلكه اسم جنس است؛ بنابراين شيطان به هر موجودي اعم از جن و انس مي گويند كه رو به پليدي و پستي آورده است و اشاره به فرد خاصي ندارد.
نخستين كسي كه چنين رويه اي پيش گرفت، جني بود مقرب، كه در ميان فرشتگان به عبادت او مي پرداخت. او به علت شيفتگي بيش از حد به نژاد خود، از فرمان سجده كردن بر مخلوق خداوند سرپيچي كرد. نام او «ابليس» بود.

نكته ي مهمي كه در اين داستان مشهور وجود دارد مهلت خواستن ابليس «تا وقت معلوم» است. بسياري از مفسران تعبير وقت معلوم را چنين شرح داده اند: تا وقت ظهور حضرت حجت (عجل الله تعالي فرجه).

بنابراين ابليس با رسيدن ظهور به مرگ خويش نزديك مي شود.

 ابليس يا همان «لوسيفر» يهوديان و مسيحيان، جني است كه در بدتر كردن شرايط آخرالزمان چنان پيش مي رود كه بنده هاي خالص كمي را براي برپايي حكومت الهي باقي مي گذارد. البته بايد دانست كار ابليس تنها فريب دادن و وسوسه كردن است، زيبا نشان دادن زشتي ها و پرزرق و برق جلوه دادن گناهان! هر انساني مي تواند با تكيه به خداي متعال از وسوسه هاي او نجات بيابد و جانش را از ميان آشفتگي اين دنياي شيطان زده بيرون بكشد.

به طور كلي مي توان فعاليتهاي ابليس را در دوران غيبت و ظهور به دو دسته تقسيم كرد:

1.گمراه مي كند!

ابليس در دوران غيبت تا مي تواند براي خودش سپاه و نيرو جمع مي كند؛ چرا كه مرگ را در دو قدمي اش مي بيند بنابراين با تمام قوا، با چنگ و دندان و با هر ترفندي قصد دارد بنده هاي خالص كمتري در زمين باقي بگذارد.

به همين علت است كه در آخرالزمان نگه داشتن ايمان و گناه نكردن بسيار مشكل است. همين عمل ابليس باعث مي شود خالص از ناخالص جدا شود و ياران واقعي خداوند مشخص شوند.

شيطان وسوسه مي كند، به فساد دعوت مي كند، شيوع هم جنس بازي و ساختن قومهاي لوط را دوست دارد. براي مال دنيا در ذهن مردم ارزش و محبت مي سازد و از خداوند موجودي دور و سخت! نااميدي را گسترش مي دهد و حتي در دل دوستانش ترس مي دمد!

بنابراين ياراني فاسد، نااميد و ترسو دارد! در مقابل خداوند منشأ اميدواري و قدرت است و هميشه توبه را مي پذيرد. پس تنها نيستيم!

2.صيحه ي شيطاني

در صبح روز 23 رمضان ندايي از جبرئيل مردم را به پيروي از حضرت مهدي (ع) فرا مي خواند. در عصر همان روز شيطان ندا مي دهد كه حق با حضرت مهدي (ع) نيست و با فلان خاندان است! در اين زمان بسياري از مردم منحرف مي شوند. (1)

سپاه ابليس در نهايت در برابر سپاه امام زمان (عج) قرار مي گيرد (2) و اما عاقبت ابليس:

از امام صادق(ع) پرسيدند: اينكه خداوند به شيطان فرمود منتظر وقت معلوم باشد، اين وقت معلوم كي خواهد بود؟

حضرت فرمودند:

«روز قيام قائم ماست. وقتي خداوند او را برانگيخته مي كند و آماده ي قيام در مسجد كوفه است. در آن وقت شيطان در حالي كه با زانوهاي خود راه مي رود به آنجا مي آيد و مي گويد: "اي واي از خطر امروز!" قائم پيشاني شيطان را گرفته و گردنش را مي زند. آن موقع روز وقت معلوم است كه مدت او به آخر مي رسد» (3)


هشدار: با نابودي ابلي فقط نيروي منحرف كننده ي بيروني از بين مي رود و نفس اماره باقي مي ماند...

پي نوشت:
1.النعماني، الغيبة، ص17ـ بحارالانوار، ج2، ص231
2.مقاله از ظهور تا قيامت، ماهنامه موعود، شماره97
3.بحارالانوار، ج2، ص231

منابع:
1.مقاله ي از ظهور تا قيامت، ماهنامه ي موعود، ش 97
2.كتاب عصيانگر، عباسعلي كامرانيان
3.مقاله ي ابليس دشمن فرزند آدم، موعود ش97

به نقل از سايت موعود

دجال

بي شك از بحث انگيزترين چهره هاي آخرالزمان است. حتي برخي به چهره بودن او نيز شك دارند!
دجال معاني متفاوتي دارد اما به نظر مي رسد دقيقترين ترجمه ي آن اصطلاح «دروغگوي فريبكار» باشد. (1) بيشترين روايات درباره ي دجال، در كتابهاي سني و در كتب مسيحيان است. درباره ي دجال احاديث كمي در روايات شيعه موجود است و چيزي كه به قطع مي توان در آن نظر داد اين است كه ظهور او پيش از ظهور حضرت حجت (عجل الله تعالي فرجه) مي باشد.

علاوه بر آن خروج دجال از علائم حتمي نيست بلكه از علائم غير حتمي ظهور است. بنابراين برشمردن آن ذيل نشانه هاي قطعي ظلمي است به چشم انتظاران!

درباره ي دجال چند نظر وجود دارد:

1.برخي روايات بيان مي كنند كه دجال شخص واحدي است. انساني است با نام دجال و ويژگي هايي دارد.

از نظر اين روايات، دجال يك چشم بيشتر ندارد و آن چشم چپ است و اين چشم همچون ستاره در پيشاني او مي درخشد. چشم او انگار آميخته به خون است و بر الاغي سوار مي شود. احتمالاً ماجراي خر دجال از همين حديث اميرالمؤمنين (ع) نشأت گرفته است. (2)

نام او در اين دسته از روايات، «صائد بن صيد» و كنيه اش «ابويوسف» است. او از مادري يهودي به نام «ميمونه» متولد مي شود و پس از سه دوره خشكسالي خروج مي كند.

2.برخي بر اين عقيده اند كه دجال معرف شخص خاصي نيست بلكه معرف شخصيتهاي متعدد است. يعني وقتي حرفي از دجال مي زنيم مقصودمان شخصيتهايي است كه در مقاطع مختلف تاريخي خروج مي كنند و گاهي ادعاي خدايي مي كنند و گاهي مردم را به دروغ فريب مي دهند و ادعا مي كنند منجي آنانند. اين دجالان در هر رشته ي مو ساز و آوازي دارند (يعني از طريق موسيقي وارد مي شوند)

اين تعدد در دجال تا جايي است كه در حديث مي خوانيم:

«قيامت ‏برپا نمى‏شود، تا وقتى كه مهدى (عليه السلام) از فرزندانم قيام كند و مهدى (عج) قيام نمى‏كند، تا وقتى كه شصت دروغگو خروج كنند» (پيامبر اكرم صلوات الله عليه و آله) (3)

در برخي روايات نيز تعداد دجالان 30 ذكر شده است. (4) همچنين در كتب مسيحيان آمده است كه تعداد بسياري دجال در آخرالزمان ظاهر مي شوند. (5)

3.برخي معتقدند دجال نه تنها به افراد و اشخاص برنمي گردد بلكه معرف جرياني است كه در جوامع ايجاد مي شود. برخي معتقدند دجال وهابيون هستند و برخي معتقدند دجال، شيطان پرستان هستند.

نظريه اي بيان مي كند كه دجال همان جريان فراماسونري است. از علائم اين تطبيق يكي آن است كه در احاديث چشم چپ دجال در وسط پيشاني او مي درخشد و اين علامت بسيار مشابه است با چشم جهان بين كه نشانه ي فراماسونرهاست. چشمي بالاي يك هرم كه دور آن انواري كشيده اند.

و يا در روايات داريم كه پيروان آن يهوديان و زنازادگان هستند و در جهان امروز طرفداران فراماسونري و درجه داران آنها دقيقاً همين دو ويژگي را دارند. (6)

علاوه بر آن در احاديث آمده كه از قِبل دجال مردم نان مي خورند و برخي معتقدند كه اين نشانه به دلار و علامات فراماسونري حك شده بر آن بر مي گردد. (7)

عمده ي عقايد به طور كلي درباره ي دجال چنين است. برخي در مصداق يابي و تطبيق نشانه ها، ماهواره يا اينترنت را دجال مي دانند ولي اينكه كدام يك از اين نظريات قطعي و درست است، نيازمند صبر و گذشت زمان بيشتري است. سوال اينجاست كه اگر به فرض دجالي آمده باشد، فرد است يا افراد، جريان است يا وسيله؟ آنچه اهميت دارد شناخت نشانه هاي دجال و فاصله گرفتن از آن است. مهم آن است كه هشياري خود را در زمان حفظ كنيم تا جايي كه جهان قادر به غافلگير كردن ما نباشد.

حضرت علي (ع) در حديثي بيان مي كنند كه مردم بدانند كه دجال ادعاي خدايي را مي كند كه مي نوشد و مي خورد و راه مي رود (خدايي جسماني) و مردم بايد بدانند كه خداي آنها نمي خورد، نمي نوشد و راه نمي رود... (8)


پي نوشت:
1.رساله يوحنا، بابا 2، آيه 18و22 .
2.اثباة الهدا عاملي، ج 7، ص 405
3.ارشاد، ج‏2، ص‏371
4.بحارالانوار، ج‏52، ص‏300
5.موعود، ش‏31، دجال (آنتى كريست در كتاب مقدس).
6.ماهنامه ي موعود، ش 4، دجال دروغگوي فريبنده
7.سخنراني آقاي رائفي پور: فراماسونري، دجال آخرالزمان. (براي مطالعه ي بيشتر رجوع كنيد به سلسله مقالاتي با همين عنوان در سايت موعود)
8.مجلسى ، محمدباقر، بحارالانوار، ج 13،ص482

به نقل از سايت موعود

ابقع

ابقع بي شك از چهره هايي است كه بايد از او اجتناب كرد. او يكي از سه نفري است كه قصد اشغال شام را دارند و حكومت كردن بر شام آرزوي آنهاست. سفياني، اصهب و ابقع سه فرد قدرت طلبي هستند كه در آخرالزمان خروج مي كنند.
درباره ي ابقع بايد گفت: «از او بپرهيز...» (1)

لقب ديگري كه به ابقع داده اند «ابرص» است.

درباره ي معناي «ابقع» و «ابرص» تعاريف متعددي بيان شده است. به لحاظ لغوي ابقع به معناي سپيد و سياه و ابرص به معناي كسي است كه بيماري پيسي دارد. (2)

اما در كتب مختلف از ديد زبان شناسان اعراب معاني متعددي براي ابقع آمده است:

1.ابقع يعني متفاوت و مختلف بودن رنگها در چيزي. به كسي يا چيزي كه رنگهاي مختلف دارد ابقع مي گويند.
2.صفت بقعه در مردان به مردي اطلاق مي شود كه بسيار پرحرف است و سخنهاي بيجا بر زبان مي راند كه حرفهايش بي سر و ته است. (2)
3. مردي زيرك و مكار كه كسي توان فريبش را ندارد. (4)

در رواياتي كه از ابقع آمده است مشخص است كه ابقع، اصهب و سفياني هر سه براي بدست آوردن حكومت دمشق (شام) با هم رقابت مي كنند. در نهايت سفياني ابقع را به قتل مي رساند و بر دمشق مسلط مي شود. (5)

 
پي نوشت:

1.امام باقر (ع) به يكي از يارانشان فرمودند: اي بريد! از جماعت اصهب بپرهيزيد و ابقع. بريد گفت: ابقع؟ فرمودند: ابرص و از سفياني بپرهيز و از دو رانده شده از فرزندان فلاني.
2.فرهنگ مجازي دهخدا، ذيل كلمات ابقع و ابرص
3.معجم مقاييس اللغه، ج1 ، ص 281؛ به نقل از سفياني، ص 94
4.القاموس فيروز آبادي، ج3، ص 6؛ به نقل از سفياني، ص 94
5.يوم الخلاص، ص 293؛ به نقل از شش ماه پاياني، صص 8076 –

به نقل از سايت موعود

اصهب

«در آن سال، همه ي سرزمين هاي اسلامي كه در غرب قرار دارند، دچار اختلاف شديد شوند، نخستين سرزميني كه ويران شود شام است. در آنجا سه گروه يعني طرفداران اصهب، ابقع و سفياني با يكديگر اختلاف مي كنند.» (1) اصهب، ابقع و سفياني سه نفر ار چهره هاي سياه آخرالزماني هستند كه هر كدام از منطقه اي جداگانه خروج مي كنند و هدف هر سه، تصرف دمشق است. در اين مقاله به اصهب مي پردازيم:

اصهب فردي است كه به روايت اكثر علما، غيرمسلمان است، و مويي سرخ و طلايي دارد. (2)

در تفسير روايتي در الزام الناصب آمده است:

«آنگاه كه قرن يازدهم برسد، پس انا لله و انا اليه راجعون! بلا فراگير مي شود و اميد، اندك. دعا مستجاب نمي شود و بلا نازل مي شود و درماني از آن نيست. دين اسلام سخت در تنگنا مي افتد... آنگاه كافر سرخ موي به پا مي خيزد و مردم را تحت فشار جنگ مي گذارد و طولي نمي كشد كه او كشته مي شود...» (3)

اصهب كه به گفته ي روايات به دنبال حكومت كردن بر دمشق (شام) است به سمت آن راه مي افتد و جنگ سختي ميان او و سفياني براه مي افتد و در نهايت، سفياني، اصهب و يارانش را به قتل مي رساند.

در پايان بايد اضافه كرد كه از مواضع روايات درباره ي اصهب مي توان فهميد كه پرچم او پرچم الهي نيست و عاقبت او بد عاقبتي است. (4)

پي نوشت:

1.بحارالانوار، ج 52، ص 212
2.كوراني، علي، عصر ظهور، صص 109 و 110
3.فقيه، محمد، سفياني و نشانه هاي ظهور، ص 96
4.با استفاده از كتاب شش ماه پاياني، مجتبي الساده، مترجم: محمود مطهري نيا

به نقل از سايت موعود

دابة الارض

يكي از چهره ها كه پس از ظهور حضرت مهدي (عج) خروج مي كند و از علامات قيامت است، «دابة الارض» است.

براي توضيح دابة الارض معاني متعددي ارائه شده است كه ما به دو مورد آن مي پردازيم:

1.«دابة» از ريشه ي دبَّ و به معناي جنبنده است و «ارض» به معناي زمين است و دابة الارض يعني جنبنده ي زمين. (1)

2.دابة از ريشه ي ديب به معناي آرايش سخن است، ارض به معناي تاريض كلام يعني اصلاح نمودن و تعديل نمودن كلام است و دابة الارض يعني كسي كه از مسائل پنهان كلام خدا پرده بر مي دارد و ان را به مردم ارائه مي كند. (2)

دو ديدگاه درباره ي دابة الارض وجود دارد:

1.برخي او را موجودي عجيب مي دانند كه كارهاي عجيبي انجام مي دهد.
2. برخي او را انسان فعال و مهمي مي دانند كه مهمترين كارش جدا كردن صفوف حق از باطل است.

پيامبر اكرم (صلوات الله عليه و آله) فرمود:

«[دابة الارض بقدري نيرومند است كه] هيچكس به او نمي رسد و كسي نمي تواند از دست او فرار كند، بين دو چشم مؤمن علامت مي گذارد و مي نويسد: «مؤمن» و بين دو چشم كافر علامت مي گذارد و مي نويسد: «كافر» و عصاي موسي و انگشتر سليمان با او است .» (3)

در روايات دابة الارض انساني معرفي شده است كه راه مي رود و حرف مي زند و مردم را هدايت مي كند. كسي كه آرامش را در زمين مستقر مي كند و صاحب زمين است. صديق، فاروق و ذوالفقار امت است. (4)

از روايات نقل شده پيدا است كه دابة الارض همان اميرالمؤمنين (ع) است كه پس از ظهور حضرت مهدي (عج) رجعت مي كند و صف حق را از باطل جدا مي سازد. (5)


پي نوشت:

1.مقاله ي رجعت، حسين الهي نژاد
2.لغت نامه  ي مجازي دهخدا
3.بحارالانوار، ج 6، ص 300; ايقاظ، ص 335; مجمع البيان در ذيل آيه مورد بحث; نورالثقلين، ج 4، ص 98
4.بحار الانوار، ج 53، صص 140 - 139.
5.ماهنامه ي موعود، شماره ي70

به نقل از سايت موعود